Toen ik naar mijn werkkamer ging dacht ik: het eerste wat ik ga doen is Fred eindelijk laten weten dat ik zeer geboeid ben door zijn Killing Fields. En daar was je mail. Ik ben het stuk nog een keer gaan beluisteren, en werd er opnieuw door geraakt. De sfeer van verlatenheid die het begin oproept is, zo lijkt me, een uitdrukking van de stemming waarin je door 'het schuldige landschap' - tegelijk zo vredig als je het nu ziet en zo vol herinnering aan de vreselijke strijd die zich er heeft afgespeeld - bevangen raakt. De hobomelodie boven die zacht verglijdende strijkerslijnen geeft het mooi weer. De harmonische wrijvingen in het middendeel zijn eveneens bijzonder effectief. En dan het Da capo. Ik vind het een gaaf stuk.