Zandvoorderhoek

Zandvoorder hoek

aan de voet van de dijk

op een godverlaten plek

waar niemand weet van heeft

waar smienten fluitend in wolken opstijgen,

waar meeuwen een dies irae schreeuwen,

brandganzen blaffend alarm slaan

als een elk voorjaar weerkerende echo

van Duitse commando’s

op deze fusilladeplaats

met uitzicht over zee.

er is een pad over de kruin van de dijk –

drie kilometer lang

hebben zij de vogels hun voorjaarslied horen zingen

als een prelude op het licht van de vrijheid

de zon in hun ogen

aan flarden geschoten –

ongehoord

alleen de golven kabbelen

een melodie van verdriet.

Fel rood afgetekend tegen de strakblauwe vrieslucht

de herinnering aan een metalen vogel

gecrasht in de lange nacht van Europa.

Daarboven een torenvalk – biddend

boven een verstijfde akker -

Op zoek naar een prooi,
waarschijnlijk net zo diep

in de akker weggekropen

als de restanten van deze machine.
Voortijdig neer gedoken in de golven..

Hun namen ‘known unto God’

op een plek die niemand nog weet -

gevonden na het wegtrekken van het water,

onttrokken aan de vergetelheid.

Nummers die namen worden,
namen die een gezicht krijgen met hulp

van dierbaren die na zoveel jaren weten,

waar hun laatste vlucht eindigde.

Hun levens als zaad geofferd in de bodem

van droogvallende polders.

Op deze plek schaatsen nu jongeren
in fel gekleurdebomberjacks langs het rode merkteken -

een herinnering die boven het maaiveld uit komt.

Flevonice, februari 2012